Pacto de Estado á vista, corpo a terra

"Parécenos imprescindible abrir o campo de xogo e incorporar ás forzas políticas e sociais. Este país merécese un gran acordo". -Ignacio Fernández Toxo, secretario xeral de CCOO-

Por Isaac Rosa [*]

14.01.2011

Non sabemos se os matonescos mercados fixeron unha visita nocturna aos sindicatos, ou se nas reunións sobre a reforma das pensións botáronlles algo na bebida, pero é rechamante o cambio de postura. pasaron de rexeitar a reforma a aceptar falar dela, e de denunciar que sexan os mercados quen deseñen a política social a pedir un gran pacto que englobe todas as reformas para así "enviar unha mensaxe nítido aos mercados", en expresión dun dos seus portavoces.

Non sabemos como foi, pero "crise" deixou de ser o trending topic para ser desprazado por "reforma". Calou a mensaxe, todos falamos das reformas como inevitables, e a discusión xa non é se hai ou non que facelas, senón cal será o seu contido. E non é o mesmo.

A partir de aí, a proposta sindical dun gran pacto global que inclúa pensións, reforma laboral, negociación colectiva e o que faga falta, ao que se somen goberno, sindicatos, CEOE e partidos (é dicir, PSOE e PP) paréceme temerario. Se facer reformas baixo presión é arriscado, buscar un gran pacto de Estado nun momento así é como para saír correndo.

A cultura política española foi, desde a Transición, unha historia de grandes consensos das elites antes que de construción democrática desde a cidadanía. A chegada da democracia, a elaboración da Constitución, o ordenamento laboral e social, as pensións, todo veu da man dos grandes pactos. Pero non esquezamos que todas esas fotos de grupo riseiro tiveron un claro sesgo cara á dereita, reflexo da relación de forzas políticas e económicas resultado da Transición.

Por iso, nun momento regresivo como este, que os sindicatos queiran sentar á mesma mesa cos empresarios, o PP e un goberno cuxa política social xa coñecemos, recórdame con tristeza a aquela película francesa, A cea dos idiotas, sen que neste caso haxa posibilidade de final feliz. Sobre todo porque o presidente repetiu que haberá reformas con ou sen consenso. É dicir, non hai moito que falar, só asinar.

Publicado o 13.01.2011 en Traballar cansa - Público.es

[*] Isaac Rosa (Sevilla, 1974) publicou as novelas A malamemoria (1999), posteriormente reelaborada en ¡Outra maldita novela sobre a guerra civil! (2007), O van onte (2004) e O país do medo (2008). Co van onte obtivo o Premio Rómulo Galegos, o Premio Ollo Crítico e o Premio Andalucía da Crítica, e foi levada ao cine por Andrés Linares co título da vida en vermello. A súa última novela, O país do medo, recibiu o Premio Fundación José Manuel Lara á mellor novela de 2008.
_____________